Onverwachte wending

Graag had ik jullie nu geschreven vanuit de boerderij in Afrika. Echter dit mocht niet zo zijn.. 

Op woensdagavond verliep de vlucht van Londen naar Johannesburg, niet zoals verwacht. Na twee uur aan de grond te hebben gestaan (waardoor ik mijn 3e vlucht zou missen), vertrok het vliegtuig dan eindelijk. Ik dacht nog, dan boek ik wel een andere vlucht in Johannesburg. Maar daar ben ik nooit gekomen. 

Gelijk bij het opstijgen kreeg ik even de schrik van mijn leven. Vanuit de rechtervleugel kwam veel geel/oranje licht, vuur begreep ik 1 seconde later. Veel vuur. Het geluid was verschrikkelijk, en dat er iets mis was werd iedereen wel duidelijk. Ik zat op rij 34 en jawel, gelijk aan de rechtervleugel. Je zou kunnen zeggen dat ik eerste rang zat :). 

Mijn verstand wist dat waarschijnlijk een motor het zou hebben begeven, maar dat tegelijkertijd een vliegtuig prima op 3 motoren door kon gaan (dat krijg je als je liefhebber bent van Aircrash Investigation op National Geopgraphic). Echter je gevoel bepaal je niet met je verstand en ik merkte dat ik bang was, heel bang. Vooral het alleen zijn op zo'n moment is lastig. 
Vervolgens werd er omgeroepen dat de vlucht natuurlijk niet kon worden voortgezet en we zouden terugvliegen naar Londen. Eerst moesten we alleen wel nog 'even' vliegen om brandstof kwijt te raken. Anders is het vliegtuig te zwaar om te landen. Dit 'even' heeft volgens mij 1,5 uur geduurd en dat waren dan ook niet de leukste 1,5 uur van mijn leven. 

Aangekomen in Londen kregen we een hotelkamer aangeboden en de keuze een nieuwe vlucht naar Johannesburg te nemen de volgende morgen of niet door te reizen.. Ik was gesloopt, enorm geschrokken en wist nog niet wat ik moest doen. In mijn superluxe hotel kamer, dat dan weer wel, heb ik snachts alleen maar naar familie gebeld, getwijfeld en nog eens getwijfeld. Ik had hier zolang naar uitgekeken. 3 uurtjes heb ik kunnen slapen. 'S ochtends was het voor mij duidelijk. Ik heb geluisterd naar mijn lichaam en gevoel en ben terug gegaan. Ticket geboekt, nog even op mijn tanden gebeten in een vliegtuig, (dat wederom 2 uur aan de grond heeft gestaan wegens een 'technisch mankement') en uiteindelijk mijn tranen laten lopen toen mijn zus en vriend daar voor me stonden op Schiphol. 

Waarschijnlijk door de (acute) stress heeft mijn lichaam nogal heftig gereageerd. Sinds donderdag heb ik dan nu ook pas de puf gehad om dit te typen. Spierpijn, krampen, diarree, hoofdpijn, trillen, beven, alles is nu geweest en mag van mij wegblijven. Sinds vandaag gaat het eindelijk beter. 

Natuurlijk begint nu de geestelijke domper steeds meer tot me door te dringen. Het uitpakken van mijn koffer vandaag was moeilijk. Het is dubbel, ik ben maar wat blij dat ik veilig ben geland en thuis ben, maar ik had nu daar gezeten. Gewerkt met die lieve kindjes, prachtige dingen gezien en meegemaakt en genoten van de zon. Het voelt erg oneerlijk en het is moeilijk te accepteren voor mij. Vooral omdat ik niet weet óf en hoe snel ik deze stap weer zal zetten, alleen. Ook voelt het natuurlijk voor mij een beetje als opgeven, ik had door kunnen gaan.. Al weet ik dat ik hier niets aan kon en kan veranderen. Het is zo gelopen. Klaar. Daarbij ben ik nog jong en ga ik nog genoeg meemaken. Dat het niet NU en VANDAAG is.. So be it. 
Al moet ik dat nog wel even zelf gaan geloven :) 

Om mijn verhaal geen 1000 x te hoeven vertellen, doe ik het in ieder geval hier op deze manier. Zodat jullie weten dat er op deze site geen vervolg (reis)verhalen komen :). 

Helaas. 

Angela xx